Carvalhal Quaresma’yı yine dışarıda bırakıyor ve maç öncesi basın toplantısında bahsettiği “on bir şampiyon” ile sahaya çıkıyordu. Atletico Madrid ise ilk maçın yıldızı Salvio’yu ve defansın hızıyla göze çarpan oyuncusu Perea’yı kulübeye çekiyordu. Sakatlıktan çıkan temsilcimiz Arda ise sahadaydı. Kağıt üzerinde takımların ne verebileceği aşağı yukarı belli idi.
Maç kağıt üstünde beklendiği gibi başladı. Taraftarın müthiş desteği ile futbolcuların da amiyane tabirle gaza gelmesi neticesinde tam bir ev sahibi futbolu oynanmaya başladı. Taraftarın isteği sahada hırs olarak vücud buluyordu. Nitekim bundandır topa normal olandan ekstra bir çabayla baskı vardı. Her zaman değindiğim o şok-pres de gelişiyordu. Önde basılması Atletico’nun top yapmasına izin verdirtmiyordu. Topu ayağına almayı başaran Beşiktaş rakip üçüncü bölgesine kadar kat edebiliyordu. Buradan sonra önüne set çekilmiş gibi bir oyun gelişiyordu. Statiklik ve İsmail harici geriden gelen desteğin olmaması takım adına sıkıntı yaratıyordu. Yeteneklerin sınırlı olması yani defolar işte buradan sonra ortaya çıkıyordu. Atletico dakikaların akması ve Beşiktaş’ın istediklerini yapamaması neticesinde oyunu istediği gibi götürmeye başladı. Juanfran’ın olağandışı pası sayesinde Arda Adrian’a güzel bir asist yaptı ve onu golle buluşturdu. Bu noktada o başta belirttiğim “2-0” şartlanması mental açıdan futbolcuları sıkıntıya sokuyordu. Zaten vasatı aşamayan takımı bir adım daha da geri çekti. Atletico ise bu gol sonrası daha rahat bir oyun sergilemeye başladı ve oyunu rölantiye almayı başardı. Duymaktan bıktığınıza emin olduğum ancak söylemek zorunda hissettiğim konu ise mükemmel bir şekilde o basitliği sahaya yansıttıkları. Gerçekten de rahatsız edici bir basitlik hem de. Soyunma odasına giderken de bu skor Beşiktaş’ın tur ümitlerine sünger çekmesine neden oluyordu: 0-1…
İkinci yarı Holosko’nun girişi ile başladı. 4-2-3-1’e dönen taktik ilerleyen dakikalarda Aurelio ve Pektemek’in de girişiyle 3-5-2’ye dönüyordu aniden. Bu oynamalar tehlikelidir ancak Carlos Hoca’nın açıkçası başka bir şansı yoktu. Yine maç öncesi basın toplantısında söylediği “Kaybedecek bir şeyimiz yok.” cümlesi olayı net bir şekilde durumu ortaya koyuyordu. Bu değişikliklere de bir türlü cevap verilememesi neticesinde oyuncular her geçen dakika daha da çok oyundan soğuyorlardı. Neticesinde sıkça gördüğümüz Atletico’nun orta sahayı çabuk geçişleri görülüyordu. Sonuca bir türlü gidemeyen Simeone, takımına Assunçao ve Salvio ile ayarı veriyordu. Takip eden dakikalarda ise Beşiktaş daha da şuursuzca oynamaya, Atletico ise kontra oyununu oynamaya net bir şekilde başladı. Akabinde Cenk’in hatası ile gelen Falcao’nun golü zaten bitik olan oyuncuları yerin dibine sokuyordu. Ardından gelen Salvio’nun golü ise yorumlanmak için gereksiz bir goldü. Atletico bu sonuçla da güle oynaya turu geçiyordu: 0-3…
Takım olarak bu maç için mükemmel oynayan Atletico Madrid’i tebrik etmek gerekiyor. Özellikle Gabi ve Adrian takımılarına net etki eden iki isimdi. Aynı şekilde Beşiktaş’a bakacak olursak İsmail koca bir alkışı hak ediyor. Yine net olan bir diğer şey ise Beşiktaş’ın kadrosunda Avrupa standartlarında iki yabancısının Sivok ve Fernandes olduğu.
Genel olarak tura bakacak olursak da Atletico’yu öne çıkaran Beşiktaş’ta olmayan her şey idi. Saymaya kalksak yoruluruz. Aynı şekilde İspanya ve Türkiye ligleri arasındaki uçurumun ne boyutta olduğu ciddi anlamda görüldü. Fark korkutucu seviyede. Yazımı çok sevdiğim ve benim için kült filmlerden biri olan “Gemide” filminin Kaptan’ının(Erkan Can) o meşhur repliği ile bitirmek istiyorum. Ruh halimizi bana göre en net biçimde ortaya koyan cümle de bu: “Nabıcaz be Kamil?”
Ufuk Tolga Aldırmaz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder