Bir Ulusun Göz Yaşları

Maç öncesi San Mames’de görebildiğim kadarıyla Baskonya halkı bu maça kilitlenmişti. İspanya’nın etnik köken olarak dağılımını futbol açısından yapmayacağım ancak Basklar için Athletic Bilbao’nun ne anlam ifade ettiğini az çok tahmin edebiliyorsunuzdur. Gözlerden okunan şey ise çok netti: UMUT…

Karşıda bu tip deplasmanları iyi oynayan bir takım vardı. Porto ve Manchester City deplasmanlarından çıkmak her baba yiğidin harcı değildir pek tabii. Kaldı ki San Mames’in de ruh olarak oralardan eksiğinin olduğunu da düşünmüyorum. 

Mücadele skor dezavantajına katlanmak zorunda olan Athletic’in topa sahip olduğu dakikalarla başladı. Sporting buna karşın haddini bilerek savunma yapıyordu ve top ayaklarına geçince birden içeri kat edip sürekli hareket halinde savaşıyorlardı. Onlar adına ilk maçta da olduğu gibi Capel ve bu maç sahadaki yerini alan Matias Fernandez’in topa hükmettiği dakikalar verimli oluyordu. 

Üst üste ataklarla baskıyı arttırmaya başlayan Athletic golü bulduktan sonra geri çekildi. Oyunu rölantiye alma çabaları belli ki oyuncuların kendi insiyatifiydi. Bielsa kenarda memnuniyetsiz bir tavır takınıyordu. Duran top neticesinde Ricky’nin vurduğu top gol olunca Athletic kendine geldi. Kendine gelmesi de bir dakikayı buldu. Gerçekten de bir dakika sonra golü buldular ve uzatmaya gidecek skor elde edilmiş oldu.

İkinci yarı tam anlamıyla dominant başlanan oyun, dakikalar geçtikçe Sporting’in aleyhine işliyordu. Geride bırakılan boşluğu gören Sa Pinto, oyunu Jeffren’i aldı ki pek işlevli bir değişiklik olmadı. Adeta Athletic, Sporting’i sahadan siliyordu. İbai Gomez’in mükemmel bir interfaz evresinden geçirdiği pozisyonu Llorente bitirdi. Golden sonra Sporting çılgınlar gibi saldırdı ama nafile. Turu geçen taraf Athletic oluyordu.

Athletic Bilbao, finalde Atletico Madrid ile karşılaşacak. Güzel bir final bizi bekliyor. Eklemek istediğim son bir şey var; Llorente’nin göz yaşları aynı zamanda bir ulusun da göz yaşlarıydı. Futbol güzel şey demeden edemiyorum.

Ufuk Tolga Aldırmaz